លើកទឹកចិត្តដោយនៅក្បែរ
មានពេលមួយ អ្នកស្រីជែន(Jen) ដែលជាបុគ្គលិកធ្វើការនៅសួនកម្សាន្ត បានឃើញរ៉ាព(Ralph) ដួលនៅលើដី ដោយទឹកភ្នែករហាម នាងក៏បានប្រញាប់ទៅជួយគាត់។ រ៉ាពជាក្មេងប្រុស ដែលមានជម្ងឺអូទីហ្សិម កំពុងយំខ្សិកខ្សួល ព្រោះទោងវិលដែលគាត់បានរង់ចាំវេណពេញមួយថ្ងៃ បានខូចហើយ។ នាងមិនបានប្រញាប់លើកគាត់ឲ្យក្រោកឡើង ឬនិយាយលួងគាត់ឲ្យមានអារម្មណ៍ល្អឡើងវិញនោះទេ ផ្ទុយទៅវិញ នាងបានអង្គុយនៅលើដីជាមួយរ៉ាព ដោយស្វែងយល់អំពីអារម្មណ៍របស់គាត់ ហើយមិនរំខានគាត់យំ។
សកម្មភាពរបស់អ្នកស្រីចេន គឺជាគំរូដ៏ល្អ ដែលបានបង្ហាញយើង អំពីរបៀបដែលយើងអាចកម្សាន្តចិត្ត អ្នកដែលកំពុងតែសោកសង្រេង ឬរងទុក្ខវេទនា។ ព្រះគម្ពីរបានចែង អំពីទុក្ខសោកដ៏ធ្ងន់ធ្ងររបស់លោកយ៉ូប បន្ទាប់ពីគាត់បានបាត់បង់ផ្ទះសម្បែង ហ្វូងសត្វ មានជម្ងឺ ហើយកូនរបស់គាត់ទំាង១០នាក់ បានស្លាប់ជាបន្តបន្ទាប់។ ពេលដែលមិត្តសំឡាញ់របស់លោកយ៉ូបបានដឹងថា គាត់កំពុងតែមានការឈឺចាប់ ពួកគេក៏បានចាកចេញពីផ្ទះ ដើម្បីមកកម្សាន្តចិត្តគាត់(យ៉ូប ២:១១)។ លោកយ៉ូបក៏បានអង្គុយសោកសង្រេង នៅលើដី។ ពេលដែលមិត្តសំឡាញ់ទាំងនោះមកដល់ ពួកគេក៏បានអង្គុយកំដរគាត់ អស់៧ថ្ងៃ ដោយមិននិយាយអ្វីសោះ ដោយយល់អំពីជម្រៅនៃការឈឺចាប់របស់គាត់។
នៅក្នុងភាពជាមនុស្ស មិត្តសំឡាញ់របស់លោកយ៉ូបក៏បានលើកទឹកចិត្តគាត់ បន្ទាប់ពីរក្សាភាពស្ងៀមស្ងាត់អស់រយៈពេល៧ថ្ងៃ ដែលជាអំណោយដ៏មានតម្លៃ ដោយការអង្គុយកំដរ និងមិននិយាយអ្វីសោះ។ យើងប្រហែលមិនយល់អំពីការសោកសង្រេងរបស់នរណាម្នាក់ឡើយ តែយើងអាចបង្ហាញក្តីស្រឡាញ់ដល់ពួកគេ ដោយវត្តមានរបស់យើង នៅកំដរពួកគេ ពេលដែលពួកគេសោកសង្រេង។—Kirsten Holmberg
ស្បែកជើងដែលគេឲ្យខ្ចី
ហ្គេប(Gabe)គឺជាសិស្សដែលជិតបញ្ចប់ថ្នាក់វិទ្យាល័យ។ គាត់បានភាសខ្លួនចេញពីផ្ទះរបស់គាត់ យ៉ាងវក់វី ក្នុងអំឡុងពេលភ្លើងឆេះព្រៃ នៅឆ្នាំ ២០១៨ ជាហេតុបណ្តាលឲ្យគាត់ ខកខានមិនបានចូលរួមការរត់ប្រណាំង ក្នុងទីជនបទ ក្នុងរដ្ឋរបស់គាត់់ ដែលគាត់បានហ្វឹកហាត់ជាយូរឆ្នំា ដើម្បីចូលប្រកួត។ ដោយសារការខកខាននេះ គាត់មិនមានឱកាសចូលរួមការប្រកួតប្រចាំរដ្ឋ ដែលជាព្រឹត្តិការណ៍សំខាន់បំផុត នៅក្នុងអាជីពជាកីឡាកររត់ប្រណាំង ដែលមានរយៈពេល៤ឆ្នាំកន្លងមកនេះ។ ដោយឃើញស្ថានភាពគាត់ដូចនេះ ក្រុមប្រឹក្សាកីឡាករប្រចំារដ្ឋ ក៏ផ្តល់ឱកាសទីពីរដល់គាត់ ដែលក្នុងនោះ គាត់ត្រូវរត់ក្នុងថេរវេលា ដែលគេបានកំណត់ នៅលើកំណាត់ផ្លូវរត់ប្រណាំងរបស់សាលាដែលជាគូប្រកួត ដោយពាក់ស្បែកជើង “សម្រាប់ដើរ” ព្រោះស្បែកជើងសម្រាប់រត់របស់គាត់ ត្រូវភ្លើងឆេះបំផ្លាញ នៅក្នុងផ្ទះរបស់គាត់។
ពេលដែលគាត់បង្ហាញខ្លួន នៅក្នុងការប្រកួត គាត់មានការភ្ញាក់ផ្អើល ចំពោះគូប្រកួតរបស់គាត់ ដែលបានឲ្យគាត់ខ្ចីស្បែកជើងកីឡាពាក់ ហើយក៏បានរត់ទន្ទឹមគាត់ ធ្វើយ៉ាងណាឲ្យគាត់អាចរត់បានក្នុងថេរវេលា ដែលរដ្ឋបានតម្រូវ។
គូប្រកួតរបស់គាត់ គ្មានកាតព្វកិច្ចអ្វីត្រូវជួយគាត់នោះទេ។ តាមធម្មតា មនុស្សគិតប្រយោជន៍ផ្ទាល់ខ្លួន តាមនិស្ស័យសាច់ឈាមរបស់ពួកគេ(កាឡាទី ៥:១៣) ដើម្បីអាចមានឱកាសឈ្នះកាន់តែច្រើន។ ប៉ុន្តែ សាវ័កប៉ុលបានជំរុញយើង ឲ្យបង្ហាញចេញនូវផលផ្លែនៃព្រះវិញ្ញាណ ក្នុងជីវិតយើង ដើម្បីបម្រើគ្នាទៅវិញទៅមក ដោយក្តីស្រឡាញ់ និងបង្ហាញចេញនូវសេចក្តីសប្បុរស និងសេចក្តីល្អ(ខ.១៣,២២)។ ពេលណាយើងពឹងផ្អែកលើជំនួយពីព្រះវិញ្ញាណ ជាជាងធ្វើតាមសភាវគតិរបស់យើង នោះយើងនឹងកាន់តែមានលទ្ធភាពស្រឡាញ់មនុស្សនៅជុំវិញខ្លួនយើង។-Kirsten Holmberg
ធន់នៅ ក្នុងពេលរាំងស្ងួត
កាលពីខែ មេសា ឆ្នាំ២០១៩ តំបន់ជាយក្រុងវិចតូវីល រដ្ឋកាលីហ្វូញ៉ា ត្រូវបានគ្របដណ្តប់ទៅដោយដើមគុម្ពោតរមាល។ កម្លាំងខ្យល់ដ៏ខ្លាំងបានបក់បោកដើមគុម្ពោតទំាងនោះ ឲ្យប៉ើង និងរមាលចេញពីវាលរហោស្ថានម៉ូចាវេ ជាកន្លែងដែលពួកវាដុះ។ ដើមគុម្ពោតទំាងនោះអាចលូតកម្ពស់ជិត២ម៉ែត្រ ពេលដែលវាពេញវ័យ ហើយវាក៏បានផ្តាច់ខ្លួនដ៏ធំរបស់វាចេញពីឫស ដើម្បី “រមាល” តាមខ្យល់ ហើយបាចសាចគ្រាប់របស់វា។
រូបភាពនៃដើមគុម្ពោតរមាលបានលេចឡើង ក្នុងគំនិតខ្ញុំ ពេលដែលខ្ញុំអានការពិពណ៌នារបស់លោកយេរេមា អំពី មនុស្សម្នាក់ ដែលមានចិត្តងាកបែរចេញពីព្រះអម្ចាស់(យេរេមា ១៧:៥)។ គាត់ថា អ្នកដែលទីពឹងដល់មនុស្ស និងរូបសាច់របស់ខ្លួនឯង ប្រៀបបាននឹង “ដើមឈើសោះកក្រោះ នៅសមុទ្រខ្សាច់” ហើយនឹងមិនឃើញសេចក្តីល្អ ដែលបានមកដល់នោះទេ(ខ.៥-៦)។ ផ្ទុយទៅវិញ អ្នកដែលទុកចិត្តព្រះ ជាជាងទុកចិត្តមនុស្ស គឺប្រៀបដូចជាដើមឈើ ដែលមានឫសរឹងមាំទទួលកម្លាំងពីព្រះអង្គ ដែលជួយឲ្យពួកគេ នៅតែមានជីវិតពេញបរិបូរ សូម្បីតែនៅក្នុងពេលរាំងស្ងួតយ៉ាងណាក៏ដោយ។
ដើមគុម្ពោតរមាល និងដើមឈើសុទ្ធតែមានឫស។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ដើមគុម្ពោតរមាល មិននៅជាប់នឹងឫសបានយូរឡើយ ធ្វើឲ្យពួកគេផ្តាច់ខ្លួនពីប្រភពនៃជីវិត ហើយក៏បានក្រៀមស្វិត និងស្លាប់។ ម្យ៉ាងទៀត ដើមឈើនៅតែជាប់នឹងឫសរបស់វា ដែលជួយឲ្យវាលូតលាស់ និងមានផលផ្លែ ហើយជួយឲ្យវាឈរមាំមួន នៅពេលព្យុះភ្លៀង។ ពេលណាយើងនៅជាប់នឹងព្រះ ដោយទទួលកម្លាំង និងការលើកទឹកចិត្ត ពីប្រាជ្ញា ដែលឃើញមានក្នុងព្រះគម្ពីរ ហើយជជែកជាមួយព្រះអង្គ…
បានកត់ទុកក្នុងដួងចិត្តយើង
ពេលដែលលោកយ៉ូហាននេស ហ្គូធិនបឺក(Johannes Gutenberg) បានធ្វើការរួមផ្សំគ្នា រវាងគ្រាប់ពុម្ភអក្សរ និងឧបករណ៍សង្កត់ពុម្ភ នៅឆ្នាំ១៤៥០ គាត់ក៏បាននាំសង្គមលោកខាងលិច ចូលទៅក្នុងយុគសម័យនៃការទំនាក់ទំនងសាធារណៈទ្រង់ទ្រាយធំ ដោយផ្សព្វផ្សាយនូវការរៀនសូត្រ ចូលទៅក្នុងពិភពនៃសង្គមថ្មី។ ការចេះអាន និងចេះសសេរក៏មានការរីកលូតលាស់ទូទាំងពិភពលោក ហើយគំនិតថ្មីៗបាននាំឲ្យមានការផ្លាស់ប្តូរដ៏ឆាប់រហ័ស នៅក្នុងបរិបទនៃសង្គម និងសាសនា។ លោកហ្គូធិនបឺក ក៏បានក្លាយជាមនុស្សដំបូងគេ ដែលធ្វើការបោះពុម្ភព្រះគម្ពីរប៊ីប។ កាលពីមុន គេត្រូវចម្លងព្រះគម្ពីរប៊ីបយ៉ាងហត់នឿយយ៉ាងខ្លាំង ដោយដៃផ្ទាល់ ដោយចំណាយពេលជិត១ឆ្នាំ ទំរាំតែចម្លងបានព្រះគម្ពីរមួយក្បាល។
ជាច្រើនសតវត្សរ៍ក្រោយមក ម៉ាស៊ីនបោះពុម្ភបានផ្តល់ឲ្យយើង នូវឯកសិទ្ធិ នៅក្នុងការមើលព្រះគម្ពីរប៊ីប ផ្ទាល់ៗខ្លួន។ សព្វថ្ងៃនេះ យើងអាចមានព្រះគម្ពីរប្រភេទអេឡិចត្រូនិចមើល នៅក្នុងទូរស័ព្ទស្មាតហ្វូនរបស់យើង ខណៈពេលដែលមនុស្សជាច្រើននៅតែបន្តកាន់ព្រះគម្ពីរប៊ីបក្រដាស់នៅក្នុងដៃ ដោយសារតែការច្នៃបង្កើតរបស់គាត់។ យើងអាចបើកព្រះគម្ពីរប៊ីបមើលជារៀងរាល់ថ្ងៃ គឺខុសពីសម័យមុន ដែលមនុស្សពិបាករកព្រះគម្ពីរអាន ដោយសារការចម្លងព្រះគម្ពីរត្រូវចំណាយពេលវេលា និងថវិការដ៏ច្រើនសណ្ឋឹក។
ការមានឱកាសទទួលសេចក្តីពិតរបស់ព្រះជាម្ចាស់ នៅក្នុងព្រះគម្ពីរ គឺជាឯកសិទ្ធិដ៏អស្ចារ្យ។ អ្នកនិពន្ធកណ្ឌគម្ពីរសុភាសិតបានរៀបរាប់ថា ការបង្រៀនរបស់ព្រះអង្គ ក្នុងព្រះគម្ពីរ គឺជាអ្វីដែលយើងត្រូវឱបក្រសោបយក “ដូចប្រស្រីភ្នែករបស់យើង”(សុភាសិត ៧:២) ហើយយើងត្រូវកត់ព្រះបន្ទូលនៃប្រាជ្ញារបស់ព្រះអង្គ នៅក្នុងដួងចិត្តយើង(ខ.៣)។ ខណៈពេលដែលយើងព្យាយាមសិក្សាព្រះគម្ពីរ ហើយរស់នៅ តាមប្រាជ្ញារបស់ព្រះគម្ពីរ នោះមានន័យថា យើងកំពុងតែកត់សេចក្តីពិតរបស់ព្រះ នៅក្នុងចិត្តយើង សម្រាប់ឲ្យយើងបើកមើលនៅគ្រប់ទីកន្លែង។—Kirsten Holmberg
ការបែកបាក់ ឬរួបរួមគ្នា
ទីក្រុងតិចសាកាណា មានទីតាំងចំខ្សែបន្ទាត់ព្រំដែនរបស់រដ្ឋតិចសាស់ និងរដ្ឋអាឃែនសាស់។ ទីក្រុងនេះមានប្រជាជន៧ម៉ឺននាក់ មានចៅហ្វាយក្រុងពីរនាក់ មានក្រុមប្រឹក្សាក្រុង ពីរ និងមានមន្ទីរប៉ូលីស និងអគ្គីភ័យពីរផ្សេងគ្នា។ ការប្រកួតកីឡារវាងក្រុមរបស់វិទ្យាល័យដែលនៅក្នុងរដ្ឋតិចសាស់ និងវិទ្យាល័យនៅក្នុងរដ្ឋអាឃែនសាស់ បាននាំឲ្យមានអ្នកទស្សនាច្រើនកុះករខុសធម្មតា គឺបានឆ្លុះបញ្ចាំងអំពីភាពស្ម័គ្រស្មោះដ៏ជ្រាលជ្រៅ ដែលក្រុមនីមួយៗមាន ចំពោះសាលារបស់រដ្ឋនីមួយៗ។ បញ្ហាប្រឈមសំខាន់ៗក៏កើតមានកាន់តែច្រើនផងដែរ ដែលមានដូចជាជម្លោះរឿងប្រព័ន្ធផ្គត់ផ្គង់ទឹកដែលផ្នែកទាំងពីរនៃទីក្រុងប្រើរួមគ្នា ដែលត្រូវបានគ្រប់គ្រង ដោយច្បាប់របស់រដ្ឋពីរផ្សេងគ្នា។ ប៉ុន្តែ គេក៏ដឹងផងដែរថា ទីក្រុងនេះក៏មានការរួបរួមគ្នា ទោះបីជាមានខ្សែបន្ទាត់ព្រំដែនពុះចែកទីក្រុងនេះជាពីរក៏ដោយ។ ពលរដ្ឋក្នុងទីក្រុងនេះបានជួបជុំគ្នា ជារៀងរាល់ឆ្នាំ ដើម្បីញាំអាហាររួម នៅពេលល្ងាច ដើម្បីអបអរសាទរការរួបរួមគ្នាជាសហគមន៍តែមួយ។
អ្នកជឿព្រះនៅទីក្រុងកូរិនថូស មិនមានខ្សែបន្ទាត់ព្រំដែនពុះចែកទីក្រុងរបស់ពួកគេជាពីរទេ ប៉ុន្តែ ពួកគេមានការបែកបាក់គ្នា។ ពួកគេមានការឈ្លោះប្រកែកគ្នា ដោយសារភាពស្មោះស្ម័គ្រដែលពួកគេមានចំពោះ គ្រូដែលបង្រៀនពួកគេ អំពីព្រះយេស៊ូវ ដែលមានដូចជា សាវ័កប៉ុល លោកអ័ប៉ូឡូស និងលោកកេផាស(ពេត្រុស)។ សាវ័កប៉ុលក៏បានអំពាវនាវពួកគេ ឲ្យមានការរួបរួមគ្នា ដោយមានចិត្តគំនិតតែមួយវិញ(១កូរិនថូស ១:១០) ដោយរំឭកពួកគេថា គឺព្រះគ្រីស្ទទេ ដែលបានសុគតលើឈើឆ្កាង ដើម្បីពួកគេ តែគ្រូរបស់ពួកគេមិនបានលោះបាបពួកគេឡើយ។
សព្វថ្ងៃនេះ យើងក៏មានបញ្ហាស្រដៀងនេះផងដែរ តើមែនទេ? ជួនកាល គ្រីស្ទបរិស័ទដែលមានគ្រូផ្សេងគ្នា តែមានគោលជំនឿដូចគ្នា ដែលជឿថា ព្រះយេស៊ូវបានលះបង់ព្រះជន្ម ដើម្បីលោះបាបយើង ប៉ុន្តែ ពួកគេបែរជាមានការឈ្លោះគ្នា…
មិនឆក់ឱកាសរកប្រយោជន៍ផ្ទាល់ខ្លួន
មានអ្នកទោសមួយចំនួនបានដើររើសសម្រាមតាមផ្លូវ ដើម្បីកាត់បន្ថយរយៈពេលជាប់ពន្ធធនាគារ។ ពេលនោះ លោកចេមស៍(James) ដែលជាអ្នកមើលការខុសត្រូវរបស់ពួកគេស្រាប់តែដួលទៅលើដី។ ពួកគេក៏បានប្រញាប់ទៅជួយគាត់ ហើយក៏បានដឹងថា គាត់ត្រូវការការសង្រ្គោះបន្ទាន់។ មានអ្នកទោសម្នាក់ក៏បានខ្ចីទូរស័ព្ទរបស់លោកចេមស៍ ដើម្បីទូរស័ព្ទសុំជំនួយ។ ក្រោយមក នាយកដ្ឋានប៉ូលីសក៏បានធ្វើការថ្លែងអំណរគុណ ចំពោះអ្នកទោសទាំងនោះ សម្រាប់ការជួយអ្នកមើលការខុសត្រូវរបស់ខ្លួន ឲ្យបានទទួលការព្យាបាល ដោយគ្មានការស្ទាក់ស្ទើរ ជាពិសេស នៅពេលដែលពួកគេអាចព្រងើយកន្តើយចំពោះគាត់ ដោយទុកឲ្យគាត់ដេកដួលតែម្នាក់ឯង ដោយសារជម្ងឺដាច់សរសៃឈាមខួរក្បាល ឬឆ្លៀតឱកាសរត់គេចខ្លួន។
ចិត្តសប្បុរសធម៌របស់ពួកអ្នកទោសទាំងនោះ បានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំអំពីសាវ័កប៉ុល និងលោកស៊ីឡាស នៅពេលដែលពួកគេកំពុងតែជាប់គុក។ បន្ទាប់ពីពួកគេត្រូវគេវាយដំ ហើយបោះចូលទៅក្នុងគុក ស្រាប់តែមានរញ្ជួយដីកើតឡើង ធ្វើឲ្យរបូតច្រវ៉ាក់ ហើយទ្វារគុកក៏បានរបើក(កិច្ចការ ១៦:២៣-២៦)។ ពេលដែលអ្នកយាមគុកភ្ញាក់ឡើង គាត់ស្មានថា អ្នកទោសបានរត់គេចអស់ហើយ ដូចនេះ គាត់ក៏បានដកដាវបម្រុងនឹងសម្លាប់ខ្លួន (ដើម្បីជៀសវាងការទទួលទោសប្រហារជីវិត ពីបទបណ្តោយឲ្យអ្នកទោសរត់គេច)។ ពេលនោះ សាវ័កប៉ុលក៏បានស្រែកប្រាប់គាត់ថា “កុំធ្វើបាបខ្លួនឡើយ ដ្បិតយើងនៅឯណេះទាំងអស់គ្នាទេ”(ខ.២៨) អ្នកយាមគុករូបនោះក៏មានការប៉ះពាល់ចិត្តយ៉ាងខ្លាំង ចំពោះទង្វើររបស់ពួកគេ ដែលខុសពីអ្នកទោសជាទូទៅ ធ្វើឲ្យគាត់មានការចង់ដឹងចង់យល់ អំពីព្រះដែលពួកគេថ្វាយបង្គំ ហើយទីបំផុតគាត់ក៏បានទទួលជឿព្រះអង្គផងដែរ(ខ.២៩-៣៤)។
របៀបដែលយើងប្រព្រឹត្តចំពោះអ្នកដទៃ គឺបានបង្ហាញចេញនូវសេចក្តីជំនឿរបស់យើង និងអ្វីដែលយើងឲ្យតម្លៃ។ ពេលណាយើងសម្រេចចិត្តធ្វើការល្អ ជាជាងធ្វើអាក្រក់មកលើគេ នោះទង្វើររបស់យើងនឹងជំរុញគេ ឲ្យចង់ដឹងចង់យល់ អំពីព្រះដែលយើងស្គាល់ និងស្រឡាញ់។—KIRSTEN HOLMBERG
បុរសដែលអង្គុយនៅលើកៅអីថ្លៃ
អ្នកស្រីខេលស៊ី(Kelsey) បានដើរយ៉ាងពិបាក នៅតាមផ្លូវ នៅចន្លោះកន្លែងអង្គុយក្នុងយន្តហោះ ជាមួយកូនស្រីអាយុ១១ខែរបស់គាត់ឈ្មោះលូស៊ី(Lucy) ដែលភ្ជាប់ទៅដោយម៉ាស៊ីនអុកស៊ីសែន។ ពួកគេកំពុងតែធ្វើដំណើរ ទៅស្វែងរកការព្យាបាល សម្រាប់កូនតូចរបស់នាង ដែលមានជម្ងឺសួតដ៏រាំរ៉ៃ។ បន្ទាប់ពីពួកគេបានអង្គុយចុះ នៅលើកៅអីរួម មិនទាន់បានប៉ុន្មានផង អ្នកបម្រើលើយន្តហោះ ក៏បានដើរមករកអ្នកស្រីខេលស៊ី ដោយប្រាប់នាងថា មានអ្នកដំណើរម្នាក់នៅកៅអីជួរមុខ ចង់ប្តូរកៅអីជាមួយនាង។ ទឹកភ្នែករបស់នាងក៏ហូរចុះមក ដោយការដឹងគុណ ហើយក៏បានដើរទៅរកកៅអីដែលពិសេសជាងកៅអីរបស់នាង ខណៈពេលដែលសប្បុរសជនដែលនាងមិនដែលស្គាល់នោះ កំពុងតែដើរទៅរកកន្លែងអង្គុយរបស់នាង។
សប្បុរសជនដែលអ្នកស្រីខេលស៊ីបានជួប បានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចំា អំពីសេចក្តីសប្បុរស ដែលសាវ័កប៉ុលបានលើកមកនិយាយ ដើម្បីលើកទឹកចិត្ត នៅក្នុងសំបុត្រដែលគាត់បានសរសេរផ្ញើទៅលោកធីម៉ូថេ។ សាវ័កប៉ុលបានប្រាប់លោកធីម៉ូថេ ឲ្យបង្រៀនគេ ដោយបង្គាប់ឲ្យ “ធ្វើគុណ និងការល្អជាបរិបូរ ព្រមទាំងចែកទានដោយសទ្ធា ហើយប្រុងប្រៀបនឹងជួយគេផង”(១ធីម៉ូថេ ៦:១៨)។ សាវ័កប៉ុលបានមានប្រសាសន៍ថា យើងងាយនឹងត្រូវល្បួង ឲ្យមានចិត្តក្រអឺតក្រទម និងសង្ឃឹមលើទ្រព្យសម្បត្តិ ក្នុងលោកិយនេះ។ ផ្ទុយទៅវិញ គាត់បានលើកទឹកចិត្តយើង ឲ្យផ្តោតទៅលើការរស់នៅ ដោយចិត្តសប្បុរស និងបម្រើដល់អ្នកដទៃ ដោយធ្វើជាអ្នកមាន ក្នុងការប្រព្រឹត្តការល្អ។
ទោះយើងឃើញថា ខ្លួនយើងមានទ្រព្យសម្បត្តិច្រើន ឬខ្វះខាតក្តី យើងរាល់គ្នា សុទ្ធតែអាចពិសោធន៍នឹងភាពបរិបូរ នៃការរស់នៅដោយចិត្តសប្បុរស ដោយស្ម័គ្រចិត្តចែករំលែក អ្វីដែលយើងមានដល់អ្នកដទៃ។ សាវ័កប៉ុលមានប្រសាសន៍ថា “យ៉ាងនោះ ទើបឈ្មោះថា…
ការជួបជុំដ៏មានតម្លៃ
មានពេលមួយ មិត្តភក្តិរបស់ខ្ញុំបានជួបជុំគ្នា នៅចុងសប្តាហ៍ដ៏វែងមួយ នៅលើឆ្នេរនៃបឹងដ៏ស្រស់ស្អាត។ យើងបានចំណាយពេលប៉ុន្មានថ្ងៃនោះ ដោយលេងនៅក្នុងទឹក និងចែករំលែកម្ហូបអាហារ ប៉ុន្តែ ការសន្ទនានៅពេលល្ងាច ដែលយើងមានជាមួយគ្នា ជាអនុស្សាវរីយ៍ដែលខ្ញុំបានឲ្យតម្លៃបំផុត។ ពេលដែលស្បៃអន្ធកាលចាប់ផ្តើមគ្របដណ្តប់ពេលរាត្រី យើងក៏បានបើកចំហរចិត្តចំពោះគ្នាទៅវិញទៅមក ដោយការទុកចិត្តគ្នា ក្នុងការចែកចាយស៊ីជម្រៅអំពីការឈឺចាប់ ដែលបណ្តាលមកពីបញ្ហាក្នុងទំនាក់ទំនងប្តីប្រពន្ធ និងរឿងរន្ធត់មួយចំនួនដែលកូនរបស់យើងខ្លះបានឆ្លងកាត់។ ដោយយល់អំពីភាពប្រេះបែក ដែលយើងម្នាក់ៗមាន ក្នុងជីវិត យើងក៏បានលើកទឹកចិត្តគ្នាទៅវិញទៅមក ឲ្យងាកទៅរកព្រះ និងសេចក្តីស្មោះត្រង់របស់ព្រះអង្គ ក្នុងពេលដ៏ពិបាកនោះ។ ពេលល្ងាចនោះ ជាពេលដែលមានតម្លៃបំផុត ក្នុងជីវិតខ្ញុំ។
ខ្ញុំក៏បានស្រមៃថា ពេលយប់នោះ មានលក្ខណៈស្រដៀងនឹងពេលដែលព្រះជាម្ចាស់សព្វព្រះទ័យឲ្យរាស្រ្តរបស់ព្រះអង្គជួបជុំគ្នាមួយឆ្នាំម្តង ដើម្បីប្រារព្ធបុណ្យបារាំ។ ក្នុងពិធីបុណ្យនេះ ក៏ដូចជាពិធីបុណ្យជាច្រើនទៀត ពួកអ៊ីស្រាអែលត្រូវបានតម្រូវ ឲ្យធ្វើដំណើរទៅទីក្រុងយេរូសាឡិម។ ពេលពួកគេទៅដល់ ព្រះជាម្ចាស់បានបង្គាប់ពួកគេឲ្យជួបជុំគ្នា ដើម្បីថ្វាយបង្គំ ហើយ “មិនត្រូវធ្វើការរកស៊ីអ្វីឡើយ” ក្នុងរយៈពេល១សប្តាហ៍នោះ(លេវីវិន័យ ២៣:៣៥)។ ពិធីបុណ្យបារាំត្រូវបានប្រារព្ធឡើង ដើម្បីសរសើរដំកើងការផ្គត់ផ្គង់របស់ព្រះ និងនឹកចាំអំពីពេលដែលពួកគេធ្លាប់ឆ្លងកាត់ នៅវាលរហោស្ថាន បន្ទាប់ពីបានចាកចេញពីនគរអេស៊ីព្ទ(ខ.៤២-៤៣)។
ការជួបជុំគ្នានេះបានរឹតចំណងសាមគ្គីរបស់រាស្រ្តអ៊ីស្រាអែល ក្នុងនាមជារាស្រ្តរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយប្រកាស់អំពីសេចក្តីល្អរបស់ព្រះអង្គ ទោះពួកគេមានទុក្ខលំបាករួម ឬមានទុក្ខលំបាកខុសៗគ្នាយ៉ាងណាក៏ដោយ។ ពេលណាយើងជួបជុំគ្នាជាមួយអ្នកដែលយើងស្រឡាញ់ ដើម្បីរំឭកអំពីការផ្គត់ផ្គង់ និងព្រះវត្តមានរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ក្នុងជីវិតយើង នោះជំនឿយើងក៏នឹងរឹងមាំផងដែរ។—Kirsten Holmberg
តុសម្រាប់ជជែកគ្នា
ភាពឯកោស្ថិតក្នុងចំណោមការគំរាមកំហែងខ្លាំងបំផុត មកលើការរស់នៅរបស់យើង ដែលមានផលប៉ះពាល់មកលើសុខភាពរបស់យើង តាមរយៈអាកប្បកិរិយា ដែលយើងមានចំពោះពត៌មានសង្គម ការបរិភោគអាហារ ។ល។ ការសិក្សាមួយបានរកឃើញថា ២ភាគ៣ នៃមនុស្សទាំងអស់នៅលើផែនដី គ្រប់វ័យ និងភេទ ធ្លាប់មានអារម្មណ៍ឯកោ យ៉ាងហោចណាស់ ក្នុងពេលណាមួយនៃជីវិត។ ផ្សារទំនើបមួយនៅប្រទេសអង់គ្លេស បានបង្កើត “តុសម្រាប់ជជែកគ្នា” ក្នុងតូបកាហ្វេរបស់ខ្លួន ដើម្បីជំរុញឲ្យមនុស្សមានទំនាក់ទំនងជាមួយគ្នា។ អ្នកដែលចង់បានមនុស្សអង្គុយនិយាយគ្នាលេង គឺគ្រាន់តែអង្គុយនៅតុនោះ ដោយចូលរួមជាមួយអ្នកដទៃ ឬបង្ហាញឲ្យគេដឹងថា ខ្លួនចង់មានអ្នកនិយាយជាមួយ។ ពេលនោះ ការសន្ទនាក៏បានកើតមាន ដោយធ្វើឲ្យពួកគេមានអារម្មណ៍ថាបានតភ្ជាប់ទំនាក់ទំនងជាមួយអ្នកដទៃ ឬមានទំនាក់ទំនងជាសហគមន៍។
ពួកជំនុំដំបូង ក៏មានការប្តេជ្ញាចិត្ត នៅក្នុងការប្រកបទាក់ទងគ្នាផងដែរ។ បើគ្មានការប្រកបគ្នាទេ ពួកគេមានអារម្មណ៍ថាឯកោខ្លាំងណាស់ នៅក្នុងការអនុវត្តន៍នូវជំនឿរបស់ខ្លួន ដែលនៅមានភាពថ្មីស្រឡាង សម្រាប់លោកិយ នៅសម័យនោះ។ ពួកគេមិនគ្រាន់តែមានការប្តេជ្ញាចិត្ត ចំពោះការបង្រៀនរបស់ពួកសាវ័ក ដើម្បីស្វែងយល់អំពីអត្ថន័យនៃការដើរតាមព្រះយេស៊ូវប៉ុណ្ណោះទេ តែថែមទាំងបានជួបជុំគ្នា ក្នុងទីធ្លាព្រះវិហារ និងកាច់នំប៉័ងនៅផ្ទះរបស់ពួកគេ ដើម្បីធ្វើការលើកទឹកចិត្តគ្នាទៅវិញទៅមក និងប្រកបគ្នា(កិច្ចការ ២:៤២,៤៦)។
យើងត្រូវការការទំនាក់ទំនងជាមួយអ្នកដទៃ ព្រោះព្រះជាម្ចាស់បានបង្កើតយើងមក ឲ្យមានទំនាក់ទំនងជាមួយគ្នា។ យើងចាំបាច់ត្រូវមានការប្រាស្រ័យទាក់ទង និងរួបរួមគ្នា ដើម្បីឲ្យមានការលូតលាស់ខាងវិញ្ញាណ គឺមិនខុសពីពួកជំនុំដំបូងនោះឡើយ។—Kirsten Holmberg
ពាក្យសម្តីដែលប្រោសឲ្យជា
តាមការសិក្សាថ្មីៗនេះ បានឲ្យដឹងថា ពាក្យលើកទឹកចិត្តពីអ្នកថែបំប៉នសុខភាព អាចជួយអ្នកជំងឺឲ្យឆាប់ជាសះស្បើយ។ នៅក្នុងការពិសោធន៍ដ៏សាមញ្ញមួយ គេបានឲ្យអ្នកស្ម័គ្រចិត្តទាំងឡាយទទួលសារធាតុដែលធ្វើឲ្យស្បែករមាស់ បន្ទាប់មក គេក៏បានធ្វើការប្រៀបធៀបរវាងអ្នកដែលបានទទួលការធានាពីគ្រូពេទ្យ និងអ្នកដែលមិនបានទទួលការធានា។ នៅចុងបញ្ចប់ គេក៏បានរកឃើញថា អ្នកជម្ងឺដែលបានទទួលការលើកទឹកចិត្តពីគ្រូពេទ្យ មានអាការៈរមាស់តិចជាងអ្នកជម្ងឺដែលមិនបានទទួលការលើកទឹកចិត្ត។
អ្នកនិពន្ធបទគម្ពីរសុភាសិតបានដឹងថា ពាក្យលើកទឹកចិត្តមានសារៈសំខាន់យ៉ាងណា ចំពោះយើងម្នាក់ៗ។ គឺដូចដែលគាត់បានសរសេរថា “ពាក្យសំដីពីរោះ នោះធៀបដូចជាសំណុំឃ្មុំ ក៏ផ្អែមដល់ព្រលឹង ហើយជាថ្នាំផ្សះដល់ឆ្អឹងផង”(សុភាសិត ១៦:២៤)។ ពាក្យសម្តីមិនគ្រាន់តែមានឥទ្ធិពលជាវិជ្ជមានមកលើសុខភាពរបស់យើងប៉ុណ្ណោះទេ។ ព្រោះពេលណាយើងធ្វើតាមការបង្រៀនប្រកបដោយប្រាជ្ញា នោះយើងក៏នឹងទំនងជាមានការរីកចម្រើន នៅក្នុងការប្រឹងប្រែងរបស់យើងផងដែរ(ខ.២០)។ ដូចនេះ ការលើកទឹកចិត្តក៏បាននាំឲ្យយើងមានកម្លាំងចិត្ត នៅក្នុងការប្រឈមមុខដាក់បញ្ហា នៅពេលបច្ចុប្បន្ន ក៏ដូចជានៅពេលអនាគត។
យើងប្រហែលជាមិនទាន់បានដឹងច្បាស់ អំពីរបៀប ឬមូលហេតុដែលប្រាជ្ញា និងការលើកទឹកចិត្ត នាំឲ្យយើងមានកម្លាំង និងការប្រោសឲ្យជា ក្នុងជីវិតប្រចាំថ្ងៃនោះឡើយ។ តែការលើកទឹកចិត្ត និងការណែនាំរបស់ឪពុកម្តាយ គ្រូបង្វឹក និងមិត្តរួមការងារ ហាក់ដូចជាជួយយើង ឲ្យអត់ទ្រាំនឹងទុក្ខលំបាក ហើយនាំយើងទៅរកជោគជ័យ។ ស្រដៀងគ្នានេះដែរ ព្រះគម្ពីរក៏មានការលើកទឹកចិត្តសម្រាប់យើង ពេលដែលយើងជួបទុក្ខលំបាក ដោយចម្រើនកម្លាំងយើង ឲ្យអាចស៊ូទ្រាំនឹងកាលៈទេសៈដែលពិបាកបំផុត។ ឱព្រះអម្ចាស់ សូមជួយយើងខ្ញុំឲ្យបានទទួលកម្លាំង ពីប្រាជ្ញារបស់ព្រះអង្គ ហើយប្រទានការប្រោសឲ្យជា និងក្តីសង្ឃឹម តាមរយៈ “ពាក្យសម្តីប្រកបដោយព្រះគុណ” ដល់អ្នកដែលព្រះអង្គបានដាក់ក្នុងជីវិតយើងខ្ញុំ។—Kirsten Holmberg